Home?

Aurora was op weg naar de witte tempel. Ze merkte wel dat ze iets te ver weg was gegaan. Haar voeten waren het niet gewend om te lopen. Niet zulke einden als deze. Ze besloot een pauze te nemen. Waarom groeiden die besjes dan ook niet dichter bij huis? Ze mopperde in zichzelf. Aurora was dol op kruisbessen, maar die groeiden twintig kilometer verderop, of nog meer. Omdat ze een waternimf was kon zij niet zo ver lopen. Tegenwoordig ging het al wel wat beter dan een paar jaar geleden, maar nog steeds was dit eigenlijk te ver voor haar. Ze zat tegen een boom aan geleund, op een open plek. Ze at een paar van die besjes op. Ja, ze waren echt heerlijk. Ze had een grote rugzak vol. Een rugzak die Lila voor haar had gemaakt, zodat ze meer tegelijk mee kon nemen. Het eten kon niet in haar grot onder water, maar ze had er een geheime plek voor die alleen Lila wist.
Na een halfuurtje besloot ze dat haar voeten het wel weer aankonden en ging ze verder. Aurora vond het een beter idee om deze nacht in de witte tempel door te brengen aangezien het over een paar uur donker zou zijn. Maar toen ze er aankwam zag ze gelijk al dat ze niet alleen was.

Het begon een beetje laat te worden. Lika had de hele dag gespeeld met alle dieren die ze tegen kwam. Het was heel leuk geweest maar nu had ze daar geen zin meer in. Bijna alle dieren waren al weg. Haar vleugels voelden zwaar en ze was moe van de vele inspanningen. Nu vloog ze in een traag tempo door het bos. Ze keek niet echt om zich heen en ineens was daar een gebouw voor haar. Van schrik viel ze bijna uit de lucht. Wat deed dat ding daar nou weer? Die had ze nog nooit gezien. Was hij ineens verschenen? Dat kon niet. Misschien kwam hij wel uit de lucht. Misschien had een of andere engel hem wel opgeblazen en hier neer gezet! Ze giechelde. Het idee van een engel met rode, opgeblazen wangen was best wel raar. Dat soort dingen deden de meeste engelen niet. Hoe zou het er van binnen uit zien? Ze zakte voorzichtig omlaag en lande op haar voetjes. Misschien was er wel een schat! Die ging ze zoeken! Ze huppelde de tempel binnen en keek rond. De tegelvloer was koud onder haar blote voetjes. Hier kwam niet zo heel veel licht. Ze sloeg haar vleugels zo om haar lichaampje heen dat ze haar warm hielden. Haar gezichtje straalde. Het was best spannend! Misschien waren er wel slechteriken! Haar hart klopte in haar keel. Achter zich hoorde ze voetstappen. Meteen draaide ze zich om en spreidde haar witte vleugels uit, klaar om weg te vliegen. Er kwam een persoon binnen. Lika fronste haar voorhoofd. Dat was vast een slechterik. Met een aanvalskreet rende ze er op af. Een meter van het figuur bleef ze verbaasd staan. Wat zag die er raar uit. Ze lachte. Dat leek niet zo heel erg op een engel. "Jij ziet er raar uit! Wat ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig tussen twee giechels door.

Aurora stond voor de ingang, en wilde naar binnen gaan, maar wachtte totdat ze had gezien wie er was. Wel had ze er alle vertrouwen in dat het een goed persoon was, die haar geen kwaad zou doen. Sowieso was het Oosten het goede gebied, maar de White Temple stond zo'n beetje symbool voor het goede. Aurora vond het een fijne plek. Het was er altijd rustig, en het gaf je een veilig gevoel.
Toen schrok ze opuit haar gedachten, een klein elfje kwam aangevlogen. Ze had dus gelijk, er was iemand. Het elfje was zo te zien erg jong, niet ouder dN een jaar of negen. "Jij ziet er raar uit! Wat ben jij?" het meisje giechelde. Ook aan haar stem kon je merken dat ze nog erg jong was. Aurora glimlachte. "ik ben Aurora, een waternimf. Jij bent vast en zeker een elfje!" Aurora keek haar aan. Waar zouden haar ouders zijn? Over het algemeen vlogen kleine elfjes niet zomaar alleen rond wanneer de avond viel. Het begonnonderhand al een beetje te schemeren. "waar zijn je ouders? En wat is je naam?" vroeg Aurora. Ondertussen liep ze naar binnen. Haar voeten konden niet meer, ze ging zitten op een enorme sofa in de hal. Ze ging ervan uit dat het elfje haar wel volgde. Toen ze eindelijk zat voelde ze een enorme opluchting. Ze legde haar voeten op de sofa en relaxte. Dat had ze wel verdiend. Haar rugzak zette ze naast de sofa,en ze wachtte op antwoord van het elfje.

"ik ben Aurora, een waternimf. Jij bent vast en zeker een engeltje!" Een waternimf? Waar was het water dan? Lika giechelde. Daar trapte ze echt biet in hoor! "Dat kan niet. Jj kan geen waternimf zijn. Je bent niet in het water." Lika sloeg haar armen over elkaar en keek de persoon eigenwijs aan. Misschien was ze wel een waternimf en had ze speciale superkrachten! "Kan jij toveren?" vroeg ze nieuwschierig. Ze had altijd al iemand willen ontmoeten die kon toveren. Misschien kon die Lika dat wel leren. Op dit moment kon ze alleen maar kleine lichtbolletjes ter grootte van een vuurvliegje maken en laten zweven. "Waar zijn je ouders? En wat is je naam?" Verstoord keek Lika Aurora aan. Waarom begon ze daar over? Ze moest het over magie hebben. Niet over ouders. "Ik ben Lika. En mijn pappa en mamma zijn...." Lika dacht een tijdje diep na en antwoordde. "Eigenlijk weet ik het niet. Ze zijn weg. Maar kan jij toveren?" ze sprijdde haar vleugels een stukje. Ze waren van allemaal kleine witte donsveertjes en de onderste veren kwamen ongeveer tegen haar kniën.