My home, My life, My fantasy.

Er vlogen vogeltjes in de lucht. Er sprongen konijnen over het bospad. Het was mooi weer. De zon scheen vrolijk aan de hemel. Aurora liep door de prachtige bossen van het oosten. Wat hield ze van deze bossen! In het oosten is ze geboren, in het oosten is ze opgegroeid, en in het oosten zal ze ooit sterven. Ooit, niet nu. Daar was haar leven haar te kostbaar voor. Ze wilde oud worden. Minstens honderd jaar. Haar voeten begonnen pijn te doen. Een waternimf, iemand als zij, hoorde niet te lopen. Ze was op de wereld om te zwemmen. Hopelijk was ze bijna terug bij het meer. Haar voeten begonnen namelijk pijnlijk te steken. Aurora woonde op de bodem van het meer. Daarom liep ze daar heen. Ze wilde naar huis. Lekker op de bodem luieren. Ze hoorde het water al kabbelen. Ze begon te rennen. Voor zover als het lukte dan. Toen ze aan kwam bij het meer, aarzelde ze geen moment en dook met een sierlijke duik het water in. Het meer was z'on 20 meter diep, maaar Aurora zwom zo snel, dat ze er in 20 seconden was. Eenmaal op de bodem schoten haar ogen meteen naar de onderwatergrot waar ze woonde. Haar thuis! Ze zwom naar binnen. Het was een ruime grot, met een bed van zeewier, en een tafeltje met stoelen van steen, uitgehakt in de grot. Hier was haar thuis, en hier voelde ze zich thuis. Ze ging op een stenen sofa met rood geschilderd zeewier bekleed zitten, en pakte haar fluit. Het was een speciale fluit. Hij leek gewoon, en dat was ook als je gewoon boven water erop zou spelen. Maar op deze fluit kon je ook onderwater spelen. Fluit spelen was een grote passie van Aurora. Ze speelde een melodie, de melodie die ze van klein af aan al had gehoord. Dit was haar lievelings melodie, de eerste die ze had geleerd. Ze was moe, maar voor ze ging slapen speelde ze altijd een liedje op haar fluit, voor de waterlelie's, die op het water oppervlak leefden. Ze schoot naar boven. Maar toen stopte ze. Vlak onder het wateroppervlak. Ze keek naar boven. Daar, aan de oever, stond een gedaante. Aurora zag diegene, en bestudeerde het wezen. Maar ze wist zeker dat hij haar niet zag, want een waternimf is heeft veel blauw, net als het water. Een waternimf zie je niet snel, maar ze zien elkaar altijd...

Lila zat in haar zelfgemaakte hut. Hoog in de bomen. Het was een soort koepel. Helemaal gemaakt van bladeren, takken en mos. Het hutje was niet zo makkelijk te zien. Je zag het eigenlijk pas als je wist waar het was. Lila woonde daar alleen. Ze had geen anderen meer. Daarom voelde ze zich nog wel eens verdrietig en ze wist dat het verdriet altijd zou blijven. Het zou altijd een grote schaduw zijn die met haar mee zou zweven. Om die reden had Lila vrede gesloten met haar verdriet. Veel last zou ze er niet van hebben, maar toch...Soms kwam het weer boven. Ineens stond Lila op. Ze wist dat het geen zin had om te blijven piekeren, dus vloog ze weg. Ze vloog in de richting van The Silver More. Nog zo´n plek waar Lila echt van hield. Ze hield van het leven, de natuur en vooral het hele oosten. Hier was ze altijd geweest, totdat ze een paar jaar geleden samen met haar ouders en kleine zusje door het duistere gebied was gereisd. ze was de anderen kwijt geraakt. Lang had ze gezocht, maar niemand teruggevonden. Waar haar ouders en zusje gebleven waren? Dat wist Lila niet en ze dacht dat ze het nooit zou weten. Ze verwachtte dat ze vermoord waren of zoiets.
Lila was nu bijna bij het meer aangekomen. Meteen toen ze er was, werd ze overspoelt door een gelukkig gevoel. ‘Ja, hier hoor ik thuis. Het meer en het bos, daar ben ik opgegroeid. Ik blijf hier en geniet van alles wat de natuur mij te bieden heeft. Ik houd ervan!’ Sprak ze zachtjes voor zich uit. Alleen de laatste zin kwam er harder uit. Vroeger had Lila hier veel gespeeld. Ze kon snel vrienden maken en was dan ook een goede vriend voor alle andere boselfjes. Maar ze had vroeger ook wel eens zeemeerminnen en waternimfen als vrienden gehad. Al konden de waternimfen niet zo lang op land blijven. En de zeemeerminnen helemaal niet. En Lila hield wel van water, maar als ze ging zwemmen, moesten haar vleugels eerst een hele tijd drogen. Dat vond ze niet erg, want haar vader en moeder letten wel op of er gevaar was. Maar dat was al een hele tijd geleden. Een bos elf kon zelf kiezen of hij of zij ouder wou worden of niet. Lila had dat altijd raar gevonden. Hoe kon je dat nou kiezen? Haar moeder had haar uitgelegd dat het een soort systeem was in hun genen. Elk bos elfje bleef tenminste doorgroeien en ouder worden tot zijn of haar achttiende. Daarna kon je als vanzelf je genen iets besturen, zodat je ouder werd, of niet. Handig, vond Lila. Maar ook raar. Nu had ze de leeftijd van achttien bereikt, maar Lila vond het niet nodig om haar leeftijd op 'stop' te zetten. waarvoor had ze het nodig? Er was niemand om wie ze nog kon geven. Niemand hield van haar, behalve dan misschien de kleine dieren uit het bos en meer. Lila hield bijvoorbeeld wel erg van vlinders.
Ondertussen was Lila naar het water gevlogen. Ze landde en hurkte bij het water. Ze was niet bang, want dit gebied was goed en rein. Hier kon niks gebeuren. Ineens zag Lila iets op haar afkomen. Het was heel vaag, want het was in het water. Het had ook de zelfde kleur als het water. Maar toch zag Lila het. Ze had altijd al goede ogen gehad, maar haar oren waren nog beter. Elk geluidje ving ze op. Toen dat beeld dus tot haar doordrong, sprong Lila snel naar achteren. Bang was ze niet. Nee, dit was een goed gebied. Daar kon niks fout gaan, vond Lila. Maar toch…Het was veiliger om wat achteruit te gaan. Het wezen zou vanzelf boven water komen.

Het wezen was een groot, vogelachtig wezen, een beetje oranje, maar dat wist Aurora niet helemaal zeker. Alleen door water kijken was een makkie, maar vanuit water naar de lucht kijken, dat was erg moeilijk. Waternimfen hebben nooit heel goede ogen gehad, alleen onder water konden ze goed zien. Boven water zagen ze altijd waziger. Aurora had er geen problemen mee, al haar levensbehoeften waren onder water. Ze heeft nooit iets boven de waterspiegel per sé nodig gehad. Ze leefde onder water, en hiet kon ze overleven. Watwaternimfen wel goed kunnen vertrouwen, is hun gevoel, het geoel dat zegt of je iemand kunt vertrouwen, waar je heen moet als je verdwaald bent. Het gevoel dat je altijd zal helpen. Altijd. Toen Aurora weer naar boven keek, was de vogelachtige schim weg. Er verscheen een nieuwe gedaante. Een vliegen wezen, want iemand die niet kan vliegen die komt niet zomaar uit de lucht vallen. De gedaante hurkte bij het water, keek haar kant op, en liep toen rustig achteruit. De tweede gedaante had haar wel gezien. Iemand met goeie ogen dus. Aurora besloot naar het wateroppervlak te gaan. Toen ze boven water kwam, zag ze dat de persoon die haar gezien had, een boselfje was, dat haar aanstaarde. ''Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik heb nog nooit van mijn leven iemand kwaad gedaan!'' Lachte ze naar het meisje. ''Ik zal me even voorstellen. Aurora is mijn naam, ik ben een waternimf. Jij bent een boself, nietwaar?'' Ze keek de boself weer aan. Heel oud oogde ze nou ook weer niet, waarschijnlijk was ze 17 tot 19 jaar oud. En ze was geen kwaad of slecht persoon, dat wist ze wel. Dat vertelde haar gevoel aan Aurora. Maar met alleen verstand zou je het ook wel weten. Iemand met een slecht karakter zou echt niet terugdeinzen voor een waternimf. Aurora wachtte op het antwoord van de boself.

Nadat Lila terug was gedeinsd bleef ze nog even stil staan. Ineens werd de vorm in het water groter. Het kwam naar boven. Twijfelend bleef Lila staan. Was het wezen te vertrouwen? Wat of wie was het eigenlijk? Wat zou de ander gaan doen? Wat moest ze zelf doen? Al deze vragen hielden Lila korte tijd bezig, want erg veel tijd om er over na te denken had ze niet. Het wezen was boven water gekomen. Nu kon Lila kijken wat het was. Het leek haar een waternimf. Erg moeilijk waren die nou ook niet te herkennen. "Je hoeft niet bang te zijn hoor, ik heb nog nooit van me leven iemand kwaad gedaan!" Nou ja zeg, bang. Lila voelde zich toch wel enigszins beledigd. ''Ik zal me even voorstellen. Aurora is mijn naam, ik ben een waternimf. Jij bent een boself, nietwaar?'' Sprak de waternimf verder. 'Aurora?' dacht ze stil bij zichzelf. ‘Waar heb ik die naam eerder gehoord?’ Lila kon er niet op komen. “Ja, ik ben een boself.” Gaf ze toen antwoord op de vraag van de nimf. “Ik heet Lila. Ik woon hier verderop in het bos. Nog niet zo lang, dus het is niet gek dat je me waarschijnlijk nog nooit hebt gezien. Al hoewel…” Ineens schoot haar te binnen waar ze de naam Aurora eerder had gehoord. “Wacht eens, hoeveel waternimfen wonen er hier in het meer die Aurora heten? En hoe oud ben je?” Lila hoopte dat de nimf die Aurora heette gewoon antwoord zou geven. Ze had namelijk het idee dat ze de waternimf kende van vroeger. Vroeger toen ze nog klein was, had ze altijd een erg goede vriendin gehad. Dat was een waternimf en ze waren altijd de dikste vriendinnen geweest. Nu dan maar afwachten wat Aurora als antwoord zou geven.

Ellienna keek verbaast op toen ze stemmen hoorde snel ate ze de laatste stukjes vlees op waarna ze ging staan en met een nieuwsgierige blik rondkeek. maar ze al snel de oorzaak van het geluid gesproken twee wezens waren met elkaar aan het praten. Er drongen twee geuren haar neus binnen maar ze herkende deze twee geuren niet. Waardoor ze wat nieuwsgierig werd en besloot om ook maar eens kennis te maken. Met een nieuwsgierige blik liep ze richting het geluid. al snel zag ze twee wezentjes maar ze wist niet echt zeker wat het waren waardoor ze wat twijfelende bleef staan en naar hun keek. ze leken op elfjes. Vanaf een afstandje luisterde ze nieuwsgierige naar het gesprek een van de wezentjes was een boself en de andere zei dat ze niet bang hoefde te zijn voor haar. met langzaam passen kwam ze dichterbij ze wou de twee niet laten schrikken maar ze kon het niet helpen ze wou graag kennis maken met de twee. toen ze dichtbij genoeg was zei ze vriendelijke. 'Hoi ik ben Ellienna wees alsjeblieft niet bang ik doe jullie niks.' Wat twijfelende bleef ze nog wat op afstand staan voor het geval dat ze schrokken en bang wegvlogen. gelukkig had ze de namen gehoord van de twee de boself hete Lila en de andere elf als ze dat was hete Aurora. Met een vriendelijke en nieuwsgierige blik wachten ze geduldige op de reactie van de twee wezentjes.

Lila, die naam deed ergens een belletje rinkelen. Ze wist alleen niet waarom. “Wacht eens, hoeveel waternimfen wonen er hier in het meer die Aurora heten? En hoe oud ben je?” Wat een vraag. ''Nou er wonen hier niet veel waternimfen, laat staan dat ze Aurora heten. En ik ben 19. Jij dan?'' Antwoordde Aurora. Ze bestudeerde de boself. Het was een tenger meisje. Een meisje dat haar erg bekend voorkwam. Maar ze wist zeker dat ze haar nog nooit had gezien. Alhoewel. Misschien vroeger... een keer... Ho! Stop! Niet aan jezelf gaan twijfelen! Zei Aurora tegen zichzelf. Ze keek de boself vragend aan...

Inspiratie loos, en heb geen tijd. Sorry nienke!!!

"Woont hier maar één waternimf die Aurora heet? Ben je de enige?" Lila keek Aurora een beetje verbluft aan. "Kan het zijn dat ik je ken van vroeger? Toen we gingen spelen aan de waterkant. Jij bent 19 en ik ook. Als ik je nu een vraag stel, kan jij me die dan beantwoorden? Alleen de Aurora die ik heb gekend, kan het antwoord weten." Lila kon het allemaal maar moeilijk bevatten. Zou het mogelijk zijn dat ze haar beste vriendin terug had gevonden? "De vraag is: Het armbandje dat Aurora vroeger van mij gekregen had, welke kleuren had die?" Lila keek Aurora vragend aan. Als ze het antwoord wist, dan was ze haar verloren vriendin. Lila zat vol spanning, wat zou ze zeggen?

Sorry, ook inspiratieloos. Ik hoop dat je er toch wat mee kan.

''Het armbandje dat Aurora vroeger van mij gekregen had, welke kleuren had die?" Aurora dacht diep na. Wat een vraag! Hoe moest zij dat nou weten? Of wacht eens, er begon iets te dagen.
Het was een zonnige dag. Midden in de zomer. Een kleine waternimf speelde met een boselfje, allebei waren ze een jaar of vijf. Toen haalde het kleine boselfje iets tevoorschijn. Het was een klein armbandje. ''Als symbool voor onze vriendschap.'' Zei het kleine boselfje. De waternimf keek er vol bewondereing naar. ''Hij is blauw met groen, onze kleuren.'' Vervolgde het kleine elfje. De waternimf keek haar aan. ''Bedankt.'' Stamelde ze. ''Maar ik heb niks voor jou!'' ''Oh, dat geeft niet hoor.'' Zei de boself.
Die boself, die nu voor Aurora, dat was Lila! Haar oude vriendin was terug! ''Blauw met groen.'' Beantwoordde Aurora de vraag van Lila, en ze omhelsde haar. Mijn allerbeste vriendin! Je bent terug!

Sorry dat ik de kleuren van de armband heb veranderd.

Maakt niet uit hoor. Ik vind het zo wel beter passen.

Lila zag dat Aurora flink aan het nadenken was. Ineens klaarde haar gezicht op. "Blauw met groen." Zei ze. Meteen daarna kwam Aurora op Lila af en omhelsde ze haar. Even was Lila verbluft, maar daarna omhelsde zei Aurora ook. Eindelijk, eindelijk. Nu had ze iemand. Nu was ze niet meer alleen. Een kleine traan gleed over de wang van Lila. Ze was zo gelukkig! Lila had niet gedacht dat ze haar vroegere hartsvriendin ooit nog terug zou zien. Maar blijkbaar bestonden wonderen toch nog.

Ineens liet Lila zich achterover vallen. Ze kwam zacht neer op het gras en ging zitten. "Kom ook even zitten." Zei ze tegen Aurora. "We hebben veel te veel te bespreken. Meteen daarna moest ze ontzettend lachen. Waarom? Dat wist Lila zelf ook niet. Ze wist alleen dat ze dolgelukkig was.



Ik hoop dat je hier wat mee kan. Jou post was niet makkelijk om iets tegenover te schrijven.

Lila omhelsde Aurora ook. Vanaf nu was Aurora niet meer alleen. Ze had haar vriendin voor het leven weer terug. Ze voelde zich fantastisch. Toen Lila op de grond ging zitten, keek Aurora haar aan. ''Oké, eerst bijpraten. Dan wil ik weten waar jij woont. Ik neem tenminste aan dat je hier in de buurt woont.'' Aurora herrinnerde zich het nog goed. De onweersnacht waar zij Lila was verloren. En waar Lila haar had verloren. Ze waren net zeven jaar oud. En het onweerde heel hard, zo hard dat je zou het bijna een tornado kunnen noemen.
Het was mooi weer, ondanks dat het herfst was. En Aurora en Lila, allebei zeven, waren aan het zwemmen in het meer. Aurora ging natuurlijk het sneller, en vloeiender door het water. Maar Lila kon er ook wat van. Voor een boself dan. De lucht begon te betrekken. Het werd langzaamaan donkerder. De twee kleine kinderen hadden niks door, zoveel plezier hadden ze. Aurora had de armband ook om. Totdat Lila door had dat het weer veranderde: Het was namelijk nog weer donkerder geworden. ''Dit ziet er niet goed uit, Aurora. Misschien moetn we uit het water gaan, en vielig naar binnen.'' Zei ze zacht. ''Ach, welnee joh. We hebben toch wel vaker gespeeld in de regen? Waarom moeten we dan nu opeens wél schuilen?'' Vroeg Aurora. ''Kom, wie het eerst aan de overkant is!'' Aurora sprintte weg, met Lila op haar hielen. Dwars door het water, dat een duistere gloed kreeg. Het was al bijna helemaal donker. Aurora en Lila hadden niks in de gaten. Totdat een bliksemschicht de lucht doorkliefde. ''Dit is niet goed meer, Aurora. Dit 'buitje' is erger dan ooit! Ik ga het water uit.'' En Lila zwom naar de kant.''Wacht!'' Riep Aurora, en ze zwom achter Lila aan. Weer een bliksemschicht. En vlak daarna een wel heel luide donder. ''Het onweer hangt boven ons!'' Schreeuwde Aurora. Maar tegen wie schreeuwde ze zo? Waar was Lila? Aurora zag haar nergens meer. Ze raakte in paniek."Lila! Waar ben je!" Schreeuwde ze half huilend. "Lilaaaaaa!" Maar Lila was weg. En Aurora wist niet waar. Dat konden alleen de goden weten.
De volgende ochtend ging Aurora op zoek naar Lila. Ze struinde alle bossen af, in de buurt van het meer. Alle plaatsen die een geheim waren van Aurora en Lila, alle plaatsen waar Lila ooit heeft gewoond. het hele bos werd afgezocht door Aurora. Dagenlang. Totdat Aurora het opgaf. Na bijna twee hele maanden zoeken had ze de moed opgegeven. Lila was dood.
En nu zat Aurora hier, gezellig met Lila, die niet dood bleek te zijn, maar springlevend! "Waar was jij toen, na die onweersnacht? Ik dacht dat je dood was!" En Aurora omhelsde Lila nog een keer. "Wacht even." Zei ze toen, en ze dook het water in. Ze dook steeds dieper, en dieper. Tot ze de 20 meter diepe bodem had bereikt. Ze zwom haar grot, og huis binnen. Op haar plank met hebbedingetjes was ze koortsachtig aan het zoeken. Ah! Daar was het! Daar was wat ze zocht. Ze zchoor weer naar het wateroppervlak, en sprong triomfantelijk uit het water omhoog. "Ik heb hem! Ik heb de armband nog!" Aurora liet de armband aan Lila zien, en ze deed hem om.

"Waar was jij toen, na die onweersnacht? Ik dacht dat je dood was!" Vroeg Aurora.
Lila dacht even na en zei toen:
"Ik was het water uit gevlucht. Meteen toen ik op de kant stond, kwamen mijn ouders en zusje eraan. Ze zeiden: "Kom op! We moeten hier weg!" Toen sleurden ze me mee. Ik vroeg ze waarom we weg moesten. Maar een duidelijk antwoord kreeg ik niet. Mijn vader hees me op zijn rug omdat ik niet kon vliegen. Mijn vleugels waren namelijk nog drijfnat en ik had geen tijd om ze droog te wapperen. Mijn ouders en zusje vlogen wel, maar na een tijdje moesten zij ook landen. Ook hun vleugels waren nat geworden door de regen. Ik bleef maar schreeuwen dat ik tegen jouw moest zeggen dat ik weg moest. Maar ze lieten me niet gaan. Na een hele lange tijd werd het ineens droog. Maar waar we waren? Dat wist ik ook niet! Toen hoorde ik eindelijk van mijn moeder wat er was gebeurd. Ze zei tegen mij dat onze hut was afgebrand. gelukkig was het vuur daarna snel gedoofd door de regen, maar onze hut was eraan. Aangezien mijn ouders op dat moment 10 jaar geleden ook al zo'n storm hadden meegemaakt, waren ze bang dat het vaker zou gebeuren. Daar wilden ze mijn zusje en mij niet aan blootstellen, dus we moesten weg. We konden niet terug volgens mijn ouders. Op een gegeven moment, zo'n jaar later, waren Lona en ik even weg. We verdwaalden en kwamen uit in het duistere gebied. Na een tijdje gingen onze ouders ons natuurlijk missen, dus ze gingen ons zoeken. Toen ze ons gevonden hadden, wilden ze snel terug naar onze nieuwe woning, maar ineens stond er een groep weerwolven om ons heen. Onze ouders duwden ons de lucht in met de opdracht zo ver terug te vliegen als we maar konden. Maar toen Lona en ik opstegen, werd Lona bij haar enkel gegrepen en naar beneden gesleurd. Ik vloog doodsbang door. Alleen maar luisterend naar de laatste woorden die mijn moeder tegen me had gezegd. Namelijk: "Vlieg! Vlieg zo ver als je kan en kom hier nooit meer terug!" Ik heb ze daarna alle drie nooit meer teruggezien..." Lila snikte. Het was moeilijk om dit te vertellen. Elke keer als ze eraan dacht, zag ze het weer haarscherp voor zich. Weerwolven! Hoe konden ze bestaan? Ze veegde haar betraande wangen af met haar hand. "En dat is wat er is gebeurd." Zei ze tegen Aurora. "Ik ben zo ver gevlogen als ik maar kon en toen kwam ik dat andere grote bos terecht. Ik wist niet meer waar ik was, maar ik had zo goed en kwaad als het ging een hut gebouwd. na flink wat jaren wou ik terug naar waar ik vandaan kwam en ben ik hiernaartoe gekomen. Ik was toen een jaar of 15. Ik woon hier een beetje aan de rand van het bos." Vervolgde Lila. "Het was moeilijk, maar het is me gelukt."

Ineens zei Aurora iets. Het drong niet helemaal tot Lila door. Maar ineens zag ze dat Aurora in het water sprong. Na een tijdje kwam ze weer boven met iets in haar hand.
"Ik heb hem! Ik heb de armband nog!" Riep Aurora en ze liet hem aan Lila zien. "Heb je hem nog? Na al die tijd?" Vroeg Lila verbaast. "Zou hij nog passen?" Vroeg ze zich af. Aurora deed de armband om. Hij zat wel flink wat strakker en het omdoen was dus wel wat moeilijker, maar het lukte. Opnieuw viel Lila Aurora om de hals. Het hielp wel. Merkte ze. Als je aan iemand je problemen kon vertellen, iemand die je vertrouwde, dan werd het verdriet minder. Al was het weinig, het was iets.


Alsjeblieft. Het beloofde levensverhaal. Zo goed?

De twee wezentjes leken geen aandacht voor haar te hebben. Wat haar een toch een beetje kweste en kwaad maakte, Ellienna schudde haar kop. Ze leken twee goede vriendinnen te zijn, die elkaar al een lange tijd niet meer gezien en gesproken te hebben. Ellienna keek ze nog even aan, maar besloot ze maar alleen te laten. Ze hadden vast veel te vertellen aan elkaar. Ellienna klapte daarna haar vleugels uit en steeg met een paar krachtige vleugel slagen op en liet het meer achter zich.

(topic uit, stel het erg op prijs dat jullie me volledige negeren.)

Edit Aurora: -Elienna, voor jou is het topic uit, maar voor ons niet.
-Probeer minstens 3 regels te posten!
-Wij negeerden jou niet, jij reageerde niet!

Seriny zwom een andere wereld binnen leek wel! Je kon haar hoofd boven water zien, ze keek verbaasd rond. Ze had ook lang gezwommen. Nou ze had nog nooit wat anders in haar leven gedaan dan gezwommen. Humoristisch.. Ja, nogal. Niet dus. Seriny dook weer onder, waardoor je haar staart even boven water zag. Seriny zwom een soort zilver meer. Metteen leken al haar pijnen weg te gaan. Ze kwam weer met haar hoofd boven. Jammer dat haar littekens dan niet weggingen... Ineens zag ze nog een paar wezens. Ze zwom naar een rots en keek naar de mensen. Een was ook iets van water. Dat zag ze wel zo. Zou ze kennis maken? Nee, dat durfde ze niet. Wat zouden ze denken als ze zo verlegen was?

[ik ben nieuw, ik hoop dat jullie wat kunnen met mijn post? Ik kan niet zo lang posten, sorry]