Hellow

Elysia liep strompelend naar een prachtig meer dat voor haar lag. Ze was uit een boom gevallen toen ze voor een beer weg rende. Ze klom toen in een boom en toen de beer weg was ging ze er voorzichtig uit maar ze verstapte zich op een tak en viel plat op de grond. 'stomme beer' zei Elysia boos. Ze stapte voorzichtig in het meer. Ze had ooit gehoord dat dit meer helende krachten had. Mooi moment om het uit te proberen daxht ze. Toen ze in het meer stond voelde ze steken in haar been. Ze stapte snel uit het meer. ' Nou, da verhaaltje klopt in ieder geval niet' Ze stapte bij het meer vandaan toen ze gelijk weer stil stnd. Haar been was genezen.! Ze werd super blij totdat ze jets hoorde in de bosjes. Ze draaide zich om en had gelijk een vuurbal in haar hand om aftevuren. ' wie je ook bent, ik zal daa maar vandaan komen anders verbrand je levend in het vuur'

Auroa zwom rondjes om haar grot heen. Ze verveelde zich. Ze had met Lila afgesproken, maar was zoals altijd veel te vroeg. Slechte eigenschap, daar moest ze iets aan gaan doen. Vijfendertig, zesendertig, ze telde de rondjes die ze zwom. Plotseling merkte ze beweging op. Niet in het water, maar aan het oppervlak. Dat moest Lila zijn. Aurora zwom naar boven. Toen ze net onder het wateroppervlak zat, verstijfde ze. Dat was Lila niet. Ze wist niet wie het wel was, maar lila was het niet. Degene die het wel was, strompelde een beetje. Aurora wist dat ze niets van haar te vrezen had, omdat gewonde mensen niet goed aan konden vallen. En als ze het zou doen, dan zou zij zelf allang weer weg zijn. Ze stak haar hoofd boven water. Het meisje, want dat was het, had kennelijk last van haar been. "Hallo, wie ben jij?" vroeg Aurora. Ze hoopte dat ze het meisje niet zou laten schrikken.

Payge vloog een beetje rond omdat ze niks te doen had. Ineens vloog er een uil voor haar langs en keek haar met grote ogen aan. Ze viel naar beneden en belandde in een bosje. 'rotuil' zei ze in zichzelf. Ze hoorde wat voetstappen en verborg zich in het bosje. Ze keek rond en zag een meisje in het meer en een meisje die bij het meer stond, die verbaast naar haar been keek. Ze moest haar lach inhouden omdat het er best grappig uitzach. Ze ging zo liggen zodat niemand haar zou zien hield een klein vlammetje in dr hand voor het gevak dat ze aan moest vallen kon ze die zo groot maken

Lila zat in een boom naast het meer. Dit was haar lievelingsplekje, hier zat ze altijd. Ze zat te wachten op Aurora. Ze had met haar afgesproken bij het meer, maar ze zag Aurora nog niet. Maar ze wist dat die er wel was. Aurora was altijd te vroeg, dus hoogstwaarschijnlijk was ze wel onder water.

Ineens hoorde ze iets hard kraken. Lila's hoofd schoot omhoog en ze spitste haar oren. Ze hoorde geluid van twee kanten. Aan haar linkerkant hoorde ze iets wat leek op een knappend takje en aan de rechterkant hoorde ze een soort plof. Die plof was overduidelijk van iemand die zich op de grond liet vallen en toen Lila eens goed tussen de bladeren door keek, zag ze iemand staan. Die gene liep een beetje mank en toen Lila erover nadacht, zag ze dat het waarschijnlijk was gebroken. Waarschijnlijk was dat gekomen van een val.
Lila wist veel van geneeskunde, dus ze wist het aardig zeker. En de afgelopen jaren in eenzaamheid had ze zichzelf goed kunnen trainen in haar gehoor en met spoorzoeken.

Ineens kwam de persoon bij het water overeind. Ze liep weer rechtop, dus Lila nam aan dat het water zijn werk had gedaan. Maar toen zag ze het vuur in de handpalm van het meisje. Snel kwam ze uit de boom en vloog naar beneden.
"Hey! Wat denk je dat je aan het doen bent?" Riep ze. Snel riep ze Aurora naar het wateroppervlak. "Wie ben jij? En waarom sta je hier zo met dat vuur?" Vroeg ze toen weer aan het meisje. "Kom maar tevoorschijn! Ik weet dat je er bent!" Riep ze toen naar de bosjes. Meteen zag ze iets ritselen in de bosjes, dus ze wist dat ze gelijk had. "Nou, ik ben benieuwd," dacht ze in zichzelf. "Laat maar zien."

Elysia stond met een vuurbal in haar handen richting de bosjes. Ze draaide zich snel om toen ze een iets in het water hoorde. Ze keek recht in het gezicht van een waternimf. ' Hallo,wie ben jij?' Elysia draaide zich weer razendsnel om toen ze iemand naar haa hoorde roepen:"Hey! Wat denk je dat je aan het doen bent"Wie ben jij? En waarom sta je hier zo met dat vuur? Elysia keek woedend haar ka nt op maar ze kon niks meer zeggen want ze ging al werr verder. 'Kom maar tevoorschijn! Ik weet dat je er bent!" Okey nu snap ik er niks meer van dacht Elysia. Ze had het gevoel dat het haar allemaal teveel werd toen er iemand uit de bosjes kwam. Ze voelde haar benen trillen maar ze had nog steeds haar vuurbal in haar hand. Ze sloeg snel haar vleugels uit en zweefde een stukje boven de grond. Nu kon ze tenminste niet meer instorten. ' gaan jullie je nu allemaal tegen mij keren ofzow of springt er straks nog iemand uit de bosjes of komt hij uit de lucht vallen? Ik vind het best maar als jullie mij willen aanvallen zet ik de boel hier in de fik dus ik zou het niet wagen.'

Het meisje stond met een vuurbal in haar handen. Is ze gek? Dacht Aurora bij zichzelf. Straks vloog het hele bos in brand! Lila zei er wat van, en er zat kennelijk nog iemand in de bosjes.
"hoi Lila" zei ze rustig. Toen richtte ze zich naar het meisje dat met de vuurbal in haar handen stond. " gaan jullie je nu allemaal tegen mij keren ofzow of springt er straks nog iemand uit de bosjes of komt hij uit de lucht vallen? Ik vind het best maar als jullie mij willen aanvallen zet ik de boel hier in de fik dus ik zou het niet wagen." een typisch geval van stress, vond Aurora. Oke, het was ook wel een beetje schokkend als opeens van alle kanten mensen dingen tegen je zeiden terwijl je er van uit ging dat je alleen was. "Rustig maar, we doen je niks. We zijn alleen bang dat het bos in brand vliegt, of dat je dingen doet waar je spijt van krijgt." zei Aurora met zachte stem, maar wel duidelijk hoorbaar. Ze wilde het meisje niet afschrikken voordat ze dingen zou doen waar ze spijt van krijgt. Toen ging ze verder. "Ik ben Aurora, een waternimf, dus hou er maar rekening mee dat ik jouw vuurtjes zo kan doven. Wie ben jij?" vroeg Aurora vriendelijk. Ze hoopte dat het meisje zou kalmeren. Maar wat ze gezegd had klopte wel: water gaat nog altijd boven vuur, dus ze kon een bosbrand wel doven, mocht het zo ver komen. Toen keek ze naar Lila. Haar vriendin was erg fel wat het bos betreft, haar gezicht stond dan ook op onweer....

Ze kwam uit de bosjes gelopen en had donkere kleren aan, je zou haar op het eerste gezicht kunnen zien als een jongen. Dit deed ze omdat ze eigenlijk beter met jongens op kon schieten. Meisjes vonden haar maar raar, nouw jah, dat zeiden ze, maar eigenlijk waren ze gewoon heel jaloers op haar, want zij had altijd al veel aandacht gekregen van jongens, maar ze wilde gewoon vrienden met hun zijn. Ze had een capuchon op en keek heel eigenwijs. 'Payge' ze liep een klein stukje weg en ging in een open veld zitten, ze deded haar handen open en kwamen twee vlammen, dit vond ze altijd heel bijzonder om te zien en keek geamuseerrd naar de vlammen op haar handen.

Nu had ze eigenlijk pas door dat er best veel mensen waren, waaronder iemand die blijkbaar in het water leefde, een fel type en nog iemand die een vuurkracht had.

"Sorry hoor!" Riep Lila ineens uit. "Wie denk je wel niet dat je bent? Dat jij hier zomaar aan komt lopen, betekent nog niet dat je het recht hebt om iets voor dit bos te bepalen! Of te denken dat je het zomaar maar even in brand kan steken, of wat dan ook. Heb jij geen hersens daarboven? Heb je ook nagedacht over alle dieren en planten en alle andere soorten die hier leven? Jij,jij,jij!..." En toen viel Lila stil. "Sorry hoor, ik ben Lila." Toen zag ze dat het meisje in de bosjes ook tevoorschijn was gekomen. Ze zag er niet echt uit als een meisje, maar Lila hoorde en zag aan haar manier van lopen dat het een meisje was. "Hey," zei ze. "Toch maar besloten om tevoorschijn te komen?"
Toen pas richtte ze zich tot Aurora. "Aurora!" Riep ze blij. "Hoe is het met je." Snel steeg ze op en ze vloog naar Aurora toe. "Ken jij ze?" Fluisterde ze.

"sorry hoor!" riep Lila uit. 'Ennn, daar gaan we dan!' dacht Aurora bij zichzelf. Ze luisterde niet echt naar Lila's tirade. Ze ving dingn op als 'wat denk je wel niet' en wist dat Lila vanzelf wel zou kalmeren. Ondertussen zwom ze een rondje, maakte ze een paar koprollen, en wachtte verder af. "Sorry hoor, ik ben Lila." oke, einde voorstelling dacht ze bij zichzelf. Ze grinnikte even, maar niemand hoorde het. Typisch Lila he. Toen kwam er nog een meisje uit de bosjes. "Hey," zei ze. "Toch maar besloten om tevoorschijn te komen?" zei Lila. Dat werd een gezellige boel,ze vond het wel leuk als er veel mensen waren. Lila vloog naar haar toe. "Aurora!" Lila leek blij haar te zien. "ook blij om jou te zien" lachte ze. Toen Lila naast haar stond fluisterde ze "ken jij ze?" oke, Lila kende ze dus ook niet. Ze had het wel gedacht, want anders deed ze niet zo. "nee, nooit gezien" antwoordde Aurora.
Aurora kwam uit het water, en keek naar de twee meisjes, die elkaar kennelijk ook nog niet kenden. Ze bluste met een handgebaar het vuur uit, dat nog steeds brandde in de hand van het meisje. "wij doen je echt niks hoor, vertel maar wie je bent, dat praat een stuk gemakkelijker" glimlachte ze. Het andere meisje stond nog steeds net naast de bosjes, en zag er een beetje onzeker uut. Aurora glimlachte naar haar, en wachtte op antwoord van het vuurmeisje.

"Sorry hoor! Wie denk je wel niet dat je bent? Begon het meisje te schreeuwen. Elysia had wel vaker iemand tegen hoor horen schreeuwen en luisterde ombewust al niet meer naar haar. Tuurlijk joh, dacht Elysia. Schreeuw maa tegen me maar jullie omsungelen me wel mooi met zn drieeën en dT komt nogal bedreigend over. Ze merkte een beweging van het meisje op richting het water en vloog instinctief een stukje achteruit."Aurora!" riep het meisje. Nou, blijkbaar kennen die twee elkaar. Toen hoorde ze geritsel en daar kwam een soort van meisje uit de bosjes. Ze zag er nogal knzeker en niet bedreigend uit.Toch maar besloten om tevoorschijn te komen?" zei het meisje. Het meisje, blijbaar Aurora, spoot een waterstraal en haar vuur doofde. Ze wou ne een nieuwe vuurbal aanmaken goen ze begkn te praten. . "wij doen je echt niks hoor, vertel maar wie je bent, dat praat een stuk gemakkelijker" Elysia landde op de grond en zei tegen haar:" Ik ben Elysia en wie zijn jullie? Sorry van die vuurbal maar ik dacht dat jullie me wilde aanvallen"

'Nouw ik ben Payge'. Ze keek het meisje, die blijkbaar Aurora heette, aan. Ze schrok toen Aurora water spoot. 'Wil je dat niet doen?!'. Ze keek een beetje boos, maar zei toen wat zachter en verlegen 'Ik kan niet zo goed tegen water, dat geeft me een raar gevoel'. Ze keek even rond naar iedereen. 'Dus....' ze keek naar de grond en naar het bos. 'Het is hier heel mooi, maar eh, waar ben ik precies?'. Ze schaamde zich omdat ze niet wist waar ze was, maar ze was ergens heengevlogen en ze wist niet waarheen, het enige wat ze wist is dat ze absoluut niet meer in het Noorden was.

" Ik ben Elysia en wie zijn jullie? Sorry van die vuurbal maar ik dacht dat jullie me wilde aanvallen" Ja, dat dacht Aurora al. Maar dat ze sorry zei viel haar al wel weer mee. ''Het geeft niet hoor, vele anderen zouden hetzelfde gedaan hebben'' het was waar. Aurora kon niet vliegen, dus als zij opeens omsingeld zou worden waren haar water en ijs-krachten haar enige redding. Maar Aurora was tevreden met zichzelf. Het liefst hield ze iedereen te vriend, dus ze kon zich niet voorstellen dat mensen haar aanvallen. 'Nou, ik ben Payge' klonk het toen dor de stilte heen.
Het kwam van het meisje uit de bosjes. 'Het is hier heel mooi, maar eh, waar ben ik precies?' dat zei het meisje met zachte stem, en het was duidelijk dat ze zich ervoor schaamde. Aurora besloot het wat makkelijk te maken. ''Iedereen verdwaalt wel eens, maar om het te weten: je bent in het Oosten. Om precies te zijn, je bent bij het Silver Lake. Ik woon hier, in het meer, en dit is Lila. Lila woont hier in het bos, dichtbij.''
Ze keek van de een naar de ander, en weer terug. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Het was erg stil. Ze wachtte maar af totdat iemand wat zou zeggen.

''Het geeft niet hoor, vele anderen zouden hetzelfde gedaan hebben'' zei Aurora. Gelukkig dacht Elysia ik hoop alleen dat dat boze meisje hetzelfde denkt. Toen ze iets zachts achter zich hoorde draaide ze zich om. Het enige wat ze kon verstaan was Page. Nou, dacht Elysia, nu alleen de naam van het boze meisje en alles is compleet."Het is hier heel mooi, maar eh, waar ben ik precies?' Nu Elysia erover nadacht wist zei eigenlijk ook niet goed waar ze was.ze dwaalde maar wat rond zoals altijd. ''Iedereen verdwaalt wel eens, maar om het te weten: je bent in het Oosten. Om precies te zijn, je bent bij het Silver Lake. Ik woon hier, in het meer, en dit is Lila. Lila woont hier in het bos, dichtbij.'' zei Aurora. Dus het boze meisje heet Lila! Weet ik dat ook weer dacht Elysia. Elysia was ook van plan om richting het noorde te reizen om familie te zoeken maar ze was dus wat afgedwaald. Nou hier kan ik ook wel een tijdje wonen als het moet, dacht Elysia." Ik was eigenlijk ook van plan om naar het noorden te gaan maar ik vind het hier ook mooi dus ik blijf wel een paar weken hier. Dus ik ga denk ik maar een plek zoeken om te slapen."

''Het geeft niet hoor, vele anderen zouden hetzelfde gedaan hebben'' zei Aurora. Het zag eruit alsof Elysia ook niet zo goed wist waar ze was. Gelukkig, dacht ze, ben ik niet de enige persoon. Ze stond op 'Ik ga denk ik ook een slaapplaats zoeken'. Toen zag ze ineens een soort klein vlammetje, iets wat leek op een tattoo, op de pols van Elysia. Ze liep naar Elysia toe. 'Hoelang staat dat vlammetje al op je pols?'. Ze keek Elysia geamuseerd aan en zag dat de iedereen er niks van snapte. 'Dat is het symbool van onze generatie van de familie, en voor zover ik weet ben ik de enige van die familie'. Ze liet haar vlammetje op haar pols zien. 'Maar als jij er ook één hebt.... Dan zijn we familie, misschien wel zusjes!'. Dat laatste zei ze een beetje hard en ze keek iedereen even aan. 'Sorry, dat was een beetje hard geloof ik.'. Voor het eerst sinds tijden glimlachtte ze, ze had zich heel lang verdrietig gevoeld, want ze had geen vriendinnen, en haar vrienden waren niet echt vrienden. Ze voelde zich helemaal blij, omdat ze misschien een zus van haar had gevonden.


Edit Lila: Je onderschrift is te groot. Pas het aub zo aan dat het de normen van het onderschrift aanhoud.

'Aha, dus dat verlegen meisje dacht iets te hebben met dat meisje met die vuurbal? Nou ik vind het goed hoor.' Dacht Lila in zichzelf. "Nou, ik kan jullie wel aan een slaapplek helpen als jullie die zoeken." Zei ze toen hardop. "Als jullie meegaan heb ik wel een boomhut, waarin jullie boven de grond hangen, dus daar ben je ook veiliger dan op de grond." Toen keek ze naar Aurora. "Kom jij anders ook mee! Dan kan ik je mijn huis laten zien en de boom waar ik woon en alles!" Als laatste draaide ze zich naar het meisje die eerst de vuurbal had toe. "Sorry dat ik zo uitviel, maar ik kan er niet echt tegen als iemand drijgt iets tegen het bos of de dieren te doen. Heb jij ook een slaapplek nodig? Loop maar mee dan. Aurora, er loopt een beekje vlak langs 'mijn' boom. Denk je dat je daar doorheen kan?" En ze keek iedereen één voor één aan.

Lila had een goed idee, "Nou, ik kan jullie wel aan een slaapplek helpen als jullie die zoeken." Zei lila. "Als jullie meegaan heb ik wel een boomhut, waarin jullie boven de grond hangen, dus daar ben je ook veiliger dan op de grond." Aurora wist wel dat Lila meerdere hutten had. Maar ze vond het wel erg aardig van haar dat ze er eentje zomaar afstond aan vreemden. Waarschijnlijk wilde ze haar eerdere gedrag goedmaken. Aurora kende haar vriendin door en door. Lila had een gouden hart, maar was soms wel wat opvliegend.
En natuurlijk wilde Aurora ook wel mee. Lila's meeste hutten waren niet heel ver weg. "Sorry dat ik zo uitviel, maar ik kan er niet echt tegen als iemand drijgt iets tegen het bos of de dieren te doen. Heb jij ook een slaapplek nodig? Loop maar mee dan. Aurora, er loopt een beekje vlak langs 'mijn' boom. Denk je dat je daar doorheen kan?" Oh ja. Dat is waar ook, Lila was pas geleden verhuisd, omdat haar boom door de bliksem werd getroffen. Ze was benieuwd wat Lila ervan had gemaakt. "Ik weet niet hoe ver het is, maar een paar kilometer of minder kan wel hoor" ze glimlachte. Lila dacht altijd aan anderen.