I'd like to see you!

Alleen Lila!!!

Het was 's ochtends heel vroeg. Aurora had hier met Lila afgesproken, wanneer de zon opkwam. Het was nog aan het schemeren, dus Aurora was aan de vroege kant. Maar Lila was niet iemand di altijd op het laatste moment pas op kwam draven, ze was meestal op tijd. In de verte hoorde ze een koekoek, en ook om haar heen begonnen er al vogeltjes te fluiten. Aurora mijmerde een beetje. Toen ze klein was, had ze haar beste vriendin verloren. En na die vele jaren hadden z elkaar weer gevonden! Het was nog geen twee weken geleden, dat ze elkaar weer zagen, en al die tijd waren ze onafscheidelijk geweest. Ze hadden gezwommen, gewandeld, en Lila had beloofd haar vandaag mee te nemen naar haar hut. Die zou hier niet te ver vandaan zijn, zodat ook Aurora er kon komen. In haar tasje zaten speciale algen, zeldzame algen, die goed hielpen bij allerlei kwaaltjes bij de voeten van waternimfen. Verder had ze een cadeautje voor Lila meegenomen, een middelgroot tasje, geweven van groene algen. Het tasje kon je niet scheuren, opensnijden of op een andere manier vernietigen, en alleen zeemeerminnen en enkele waternimfen kenden de bruikbare algen en manier van weven voor dit tasje, en omdat het groen was, vond ze het goed bij Lila passen. Toen spitste ze haar oren. Ze hoorde dat er iemand aan kwam lopen. Zou dat Lila zijn? Vast wel. Wie is er anders zo vroeg op?

Lila liep richting het meer. Ze geeuwde even Het was ook nog zó vroeg! Er waren nog maar enkele wezens op. Een paar konijntjes sprongen achter elkaar aan, een kolonie mieren bracht hun buit, bestaande uit fruit dat van de bomen was gevallen, in veiligheid, een paar vogels vlogen door de lucht en iets verderop was er een koekoek te horen. Ook vloten er wat vogels, maar verder was het helemaal stil.
Lila verheugde zich op haar ontmoeting met Aurora. Ze waren weer de grootste vriendinnen geworden. Hoe kon het ook anders? De afgelopen weken waren ze echt onafscheidelijk geweest. Ze hadden samen gezwommen in het meer, gelegen in de zon en urenlang gepraat. Vandaag zou Lila haar boomhut laten zien aan Aurora. Haar thuis. Tot voor kort haar enige veilige haven. Ze zou de kortste weg nemen, want een te lange wandeling wou ze Aurora niet aandoen. Gelukkig kwam er een klein beekje bijna vlak langs 'haar' boom.

Ze was nu bijna bij het meer. Lila vloog omhoog en keek van bovenaf of ze Aurora al zag. "Misschien ben ik een beetje te vroeg?" Dacht Lila twijfelend. Maar nee, daar op de grond, met haar voeten in het water zat Aurora. Snel vloog Lila naar haar toe en ze streek neer. "Hoi!" Riep ze vrolijk. "Hier ben ik dan! Ben je er klaar voor?"

Dáár was Lila. ''Hoihoi Lila!' Riep Aurora bij het zien van haar hartsvriendin.''Hoi!'' Zei deze, vrolijk, zoals altijd. "Hier ben ik dan! Ben je er klaar voor?" En of ze er klaar voor was! Ze had er reuze veel zin in. Maar... Dacht Aurora opeens. Lila kwam uit de lucht. Ze had toch écht, echt voetstappen gehoord. ''Van wie waren die dan?'' Vroeg ze zich hardop af. ''Sssst!'' Siste ze tegen Lila. Daar waren de voetstappen weer, nu nog duidelijker te horen. Het moest een groot wezen zijn. Ze voelde de grond zowat trillen onder haar handen. Wat was dit nou weer? Over het bospad zag ze iets groots, bruins aan komen stormen. 'Lila...' Begon ze. Toen schreeuwde ze. 'Wegwezen!' Ze trok Lila aan haar arm mee het water in, en schoot door het water, naar een klein, rotsachtig eilandje, midden in het zilveren meer. Aan de andere kant van dit eilandje woonden de meerminnen, wist ze. Ze liet Lila los toen ze op de kant zaten. En ze keek naar de plek waar ze een minuut geleden nog stonden. Daar, aan de oever, stond nu een reuzachtige beer, de grootste die ze ooit had gezien. ''Jeetje'' stamelde ze.

'Wegwezen!' Schreeuwde Aurora. Ze trok Lila mee, het water in. "Wat? Wat is er?" Het lukte Lila maar net om dat tussendoor te zeggen. Ondertussen waren ze bij een klein eilandje in het midden van het meer aangekomen. Daar op de oever, waar zij nog geen minuut geleden stonden, stond een enorme beer. "Jeetje..." Stamelde Aurora geschrokken. "Hoe komt die nou daar?" Vroeg Lila, meer tegen zichzelf dan tegen Aurora. "Die komen normaal toch alleen maar in het zuiden en in het westen voor?"Twijfelend keek Lila naar de beer. Ja, ze wist het zeker. Dit soort had ze gezien toen ze samen met haar ouders en zusje op de vlucht was. Deze hoorde in het westen thuis. "Zo te zien heeft hij honger. Laten we maar hier wachten totdat hij weg is. Zolang die beer daar staat is het niet veilig om daar naar toe te gaan." Lila sloeg even krachtig met haar vleugels om ze droog te maken. Daarbij kwam ze even van de grond af, maar ze landde meteen weer. Ontspannen ging ze naast Aurora zitten. "Ik verwacht niet dat die beer hiernaartoe komt zwemmen." En ze glimlachte even naar Aurora. Ze was nog steeds een beetje bibberig, maar dat was niet aan haar te zien.

Aurora zat op de kant, en keek naar Lila. "Zo te zien heeft hij honger. Laten we maar hier wachten totdat hij weg is. Zolang die beer daar staat is het niet veilig om daar naar toe te gaan." Zei ze. Maar was die beer wel hongerig? Eten was er toch genoeg in het bos? Wat heeft dit beest dan hier, in het Oosten te zoeken? En nog wel bij het zilveren meer? Dat is wel de laatste plek waar beren leven. Beren leven in het Westen, in de westerse bossen. Niet in een magisch meer in het Oosten. ''Maar een beer met honger gaat jagen in het bos. En beren leven niet in het Oosten, beren leven in hjet Westen! Lila, ik vertrouw dit niet helemaal.'' Ze ze rustig. ''Beren kunnen niet vliegen. Dus als jij erheen vliegt, en van wat dichterbij dat beest bekijkt, worden we misschien wijzer. Misschien is het arme dier wel gewond!'' Vervolgde ze. ''Ik weet niet of beren kunnen zwemmen, en dat risico wil ik niet nemen!''

"Ja, oke." Lila was het wel met Aurora eens. "Ik vlieg wel even naar hem toe. Ze vloog naar de beer toe en bleef een eindje boven hem hangen. Ze was net genoeg van hem vandaan. Zo kon hij haar niet te pakken krijgen. De beer keek haar nieuwsgierig aan. Ze neus in de lucht gestoken. Een paar hongerige, maar ook wanhopige ogen keken haar aan. Meteen had Lila medelijden met hem. Omdat hij zich oprichtte kon ze recht in zijn bek kijken. Een groot bloedend gat gaapte haar aan. Snel vloog Lila terug naar Aurora.
"Hij heeft een groot gat aan de zijkant van zijn bek." Vertelde ze Aurora. "Daardoor doet eten hem pijn en wordt hij hongerig. We moeten hem helpen." Kort keek ze naar Aurora om diens reactie te zien. Maar meteen daarna ging ze verder. “Ik weet een struik waar doornen aan zitten. In die doornen zit een bepaald gif waardoor de beer in slaap valt. Het kan verder geen kwaad. Ik pak mijn blaaspijp zo even en dan schiet ik die doornen af. Daarna kan ik er wat kruiden op doen zodat de wond kan genezen. Ik heb in de afgelopen jaren flink wat geleerd over de verschillende planten en kruiden.” Na deze woorden vloog ze weg. Het bos in.
Lila was ondertussen bij haar hut aangekomen. Snel zocht ze tussen de grote veren en bladeren haar blaaspijp. Toen ze die had gevonden, vloog ze haar hut weer uit en ging ze op zoek naar de doornen. Wat verderop stond die struik. Dat wist ze. Ze had wel vaker dieren geholpen die het anders niet gered zouden hebben. Met de doornen in haar ene zak vloog ze met grote snelheid naar een open plek, midden in het bos. Daar groeiden kruiden en bladeren die genezend werkten. Toen ze eenmaal alles had, vloog ze terug naar het meer. Lila bleef tussen de bomen staan. Ze wou niet dat de beer haar zou zien. Ook al wist Lila heel goed dat de beer haar wel zou ruiken. Het was dus gevaarlijk om op de grond te staan, maar het zou haar niet lukken om vliegend te schieten. Als ze zou missen, zou de beer zich op haar storten. Dan zou ze ten dode opgeschreven zijn. Ze zou maar één kans hebben…

Lila keurde haar plan goed, en ging ervandoor. "Ik vlieg wel even naar hem toe.'' Had ze gezegd. Aurora keek toe hoe haar hartsvriendin boven die beer hing. Wat had ze eigenlijk gedaan? Aurora had haar hartsvriendin Lila naar een levensgevaarlijke beer toe gestuurd. Al Lila wat overkwam, zou ze dat zichzelf nooit vergeven! Ze moest zich beheersen om niet te gaan gillen, schreeuwen, en al haar nagels eraf te bijten. Het was dan ook een pak van haar hart toen Lila terugvloog. Het bericht wat ze meebracht was echter minder goed. "Hij heeft een groot gat aan de zijkant van zijn bek." Aurora keek haar aan. Dat was niet best. Die beer zou daardoor niet kunnen eten, en dus verhongeren. Lila ging verder: “Ik weet een struik waar doornen aan zitten. In die doornen zit een bepaald gif waardoor de beer in slaap valt. Het kan verder geen kwaad. Ik pak mijn blaaspijp zo even en dan schiet ik die doornen af. Daarna kan ik er wat kruiden op doen zodat de wond kan genezen. Ik heb in de afgelopen jaren flink wat geleerd over de verschillende planten en kruiden.” Aurora zei daarop, ''ik heb een hoop kruiden gekweekt in mijn grot, een paar daarvan zullen ook van pas komen. Ik zwem zo snel als ik kan naar mijn onderwatergrot, en haal die kruiden. Jij zorg dat je die beer verdooft, dan kan ik daarna ook dicht bij hem komen. En wees héél voorzichtig!''

Toen dook Aurora het water in, en vloog Lila weer weg. Aurora kon heel snel zwemmen, en in een minuut was ze in haar grot, die 20 meter dipe lag. Het was er donker, ondanks dat het buiten heel licht was, dat kwam door die algen, die gewoon in het water zaten, en wier. Die twee lieten geen zonlicht door. Ze moest nodig weer eens een onderhoudsbeurt geven aan allen hier in de buurt. Sinds ze Lila weer had gevonden, had ze veel met haar gepraat, en heeft ze haar woonplek verwaarloosd. Op de tast ging ze op zoek naar de kruiden, algen en wieren die ze nodig had. Ha, hebbes! Daar waren ze. Op de tast ging ze weer op zoek naar de uitgang, hoewel dit wat makkelijker ging, en zwom zo snel als ze kon weer terug naar het wateroppervlak. Ze had al vele beelden in haar hoofd hoe dier beer Lila op zou eten, en angst geft vleugels. Aurora was in een recordtijd weer boven, en zwom naar Lila toe, maar bleef in het water, aangezien Lila nog niet had geschoten. ''Kom, op, Lila!'' Zei Aurora, ''Rustig, dan lukt het wel.'' En ze wachtte af...