Walking Walking

Kuza liep met zijn wollige pootjes door het hoge gras. Boos hapte hij naar het gras. Hij wilde leren vliegen maar op een of anderen manier lukte dat niet. Elke poging leek op altijd op een of anderen manier te verongelukken. Hij had er niet veel van over gehouden dan paar blauwe plekken. Maar waarom wilde het niet lukken. Het moest hem gewoon lukken. Het moest lukken voor dat hij the lost island ging ontdekken. Hij had al een poster op gehangen met gezocht avonturiers om the lost island te ontdekken. Maar nog niemand had zich gemeld.
Weer probeerde hij met zijn vleugels te klapperen maar er gebeurde niks. Wat was er toch mis waarom kwam hij niet omhoog.
Hij klapperde zo hard met zijn vleugels dat het pijn ging doen.
Hij blaasde een keer boos door zijn neus. Hij wou heel de wereld laten weten dat hij hier niet blij mee was. Hij wilde vliegen niet enkel lopen. jagen was al moeilijk genoeg, vliegen zou het wel makkelijker maken dat wist hij zeker. Al had hij totaal geen idee hoe dat moest.

Mischien moest hij rondjes rennen. Hij begon kleine rondjes te rennen het leek net of hij zijn staart wilde pakken. Maar deze keer was dat niet de bedoeling. Maar hij werd steeds duizelliger en duizeliger. En oppeens kwam zijn hele eten naar boven en kwam het met een grote euhrg uit zijn bek. Hij voelde zich meteen niet lekker en slapjes. Droevig keek hij naar de kots voor hem. Een zachte droevige jank was te horen

Amaris vloog door het bos. Ze was al lange tijd geen enkel wezen tegen gekomen. Het leek hier erg leeg, maar Amaris wist dat er in elk hoekje en gaatje leven zat. Daar zat een kevertje en verderop kwam een bloem uit. Amaris hield van het bos. Het was er altijd stil en vredig. Helaas hoorde ze nog wel eens verhalen dat er vechtpartijen waren. Zelfs in dit bos. Maar gelukkig was dat haar nog niet gebeurt.

Ondertussen was ze richting een open vlek gevlogen. Ze ging even boven in een boom zitten om van het uitzicht te genieten. Maar ineens hoorde ze een hoop gesteun en gepuf. Nieuwsgierig gluurde ze tussen de takken en bladeren door. Daar op de grond zag ze een klein wollig beestje zitten. Het was niet heel erg klein, maar groot kon je het absoluut niet noemen. Het had vleugels en daar zat het mee te wapperen. "Zou hij het warm hebben?" Dacht Amaris bij zichzelf. "Nee, het is niet eens erg warm." Ineens braakte het wezentje iets op. Het was duidelijk dat het een maaltijd was geweest. Een gevoel van medelijden overspoelde Amaris. Meteen vloog ze naar beneden. Daar ging ze naast het wezen staan. Amaris was niet bang. Ze was alleen maar ongerust dat het wezentje iets was overkomen. "Gaat alles goed?" Vroeg ze toen maar. "Voel je je niet lekker? Ik ben Amaris. Kan ik je helpen?"

Kuza keek nog steeds recht naar zijn uitgebraakte voedsel. Betreurt keek hij omzich heen. Nog steeds was hij duizelig en slapjes. En nu moest hij in deze toestand opnieuw eten gaan vangen. Een kleine zucht ontsnapte uit zijn keel. Hij wou net aanlopen toen hij een stem hoorde. Hij draaide zich om en zag een grote engel staan. Hij keek wonderbaarlijk omhoog. Hij had nog nooit een engel gezien. Zijn bek viel open en hij vergat geheel de vraag die hij had gesteld. Na dat hij haar een tijdje verbaast had aangekeken. Herinnerde hij een zich de vraag die de engel had gesteld. "ben beetje duizelig" zij hij op een zielige toon. Hij veegde zijn bek even langs het gras af. Daarna kroop hij tegen haar benen aan. Haar benen weren zo lekker zacht. Hij vreef zijn kop je even langs haar benen. "ik probeerde te vliegen en ik hoopte dat het lukte als ik rondjes rende" zij hij op de zelfde toon. Maar tevergeefs dacht hij in zich zelf. Hij keek weer naar boven naar de engel en vroeg "heb je eten ik heb honger" Hij trok een zielige smekende blik. Na dat hij zijn eten had uitgebraakt had hij reuze honger.

Amaris stond nog steeds voor het wezentje. Nu kon ze hem eens goed bekijken. Het was een soort wolfje. Maar dan met vleugels. Toen het wolfje haar aankeek zag Amaris dat zijn bek open viel. Stilletjes lachte ze in zichzelf. Het was ook zo'n grappig gezicht! Na een hele tijd gaf hij ineens antwoord op haar vraag. "Ben beetje duizelig." Zei hij. Het klonk heel zielig. "Ik probeerde te vliegen en ik hoopte dat het lukte als ik rondjes rende." Ineens kwam hij naar haar toe en kroop tegen haar benen aan. "Wat een schatje." Dacht Amaris vertederd. "Tja, dat krijg je ervan als je ronddraait." Zei ze tegen het wolfje. Maar het klonk niet verwijtend. Alleen maar sussend. "Heb je eten ik heb honger." Vroeg het wolfje opeens met een smekende blik. "Ja, honger zal je wel hebben nadat je alles eruit hebt gegooid." Antwoorde Amaris met een glimlach. "Wil je vlees?" Ze wachtte zijn antwoord niet af. Dat kon ze zelf nog wel bedenken. "Wacht hier. Ik ben zo terug." En ze liep weg.

"Hoe wil ik dit nu gaan doen?" Vroeg ze aan zichzelf toen ze uit het zicht was. "Laat ik eerst maar eens gaan vliegen. Dat gaat altijd beter dan lopend." Amaris had al een plan bedacht. Aangezien ze goed en stil kon vliegen, zou ze van bovenaf op een dier afvliegen. Daarna zou ze het beest grijpen en het de nek om draaien.
Intussen was ze al een flink stuk gestegen en keek ze om zich heen. Daar verderop zaten twee konijntjes te eten. Zo stil als ze kon vloog Amaris tot aan de dichtstbijzijnde boom. Daar ging ze in zitten om haar kansen in te schatten. De konijntjes hadden niks in de gaten. Ze hupten vrolijk noch wat dichter naar elkaar toe en Amaris had door dat dit haar kans was. Zo snel mogelijk scheerde ze naar de konijnen toe en greep ze allebei tegelijk bij hun nekvel. Snel vloog ze terug naar de boom en kneep keihard in de nekken. Daarbij zorgde ze er voor dat ze de luchtpijp goed dichtkneep. Dit ging haar aan het hart. Deze dieren hoorden te leven. Maar ja, het is eten of gegeten worden. Normaal gesproken had ze gewoon de nek omgedraaid zodat de nek zou breken, maar dat lukte niet met twee tegelijk. Snel vloog ze met de twee dode konijntjes terug.

Ze knielde bij het wolfje neer en gaf hem de konijntjes. "Zie maar of je ze allebei op kunt. Zo niet, maakt niet uit." Zei ze tegen hem. "Ga maar eten." Na deze woorden ging Amaris naast het wezen op de grond zitten en ze wachtte af.