[TLI] De aanmelding

Kuza Zat trots boven op een kleine pilaar. Hij was er via via op geklommen. Zijn vleugels werkte nog steeds niet mee. Of ja het lukte hem gewoon niet om te vliegen. Maar dat maakte nu niks uit. Trots keek hij voor zich uit. Nog niemand had zich gemeld alleen Amaris stond langs hem. Hij keek haar een aan en liet een korte blaf horen. Daarna keek hij weer voor zich uit. Hopelijk kwamen er nog wezens. Alleen met amaris zou het hem nooit lukken.
Hopelijk kwamen er snel wezens en hadden ze spullen bij voor de reis. Zelf had hij niks nodig. Zijn vacht beschermde hem tegen warmte en koud en eten ving hij wel onderweg. Hij kon wel niet goed jagen. Maar er zouden wel meer jagers bij zijn die wel het vlees konden vangen wat ze nodig hadden. Zowie zo had hij amaris die hem kon helpen.

Hij keek nog even naar een van die vele flyers die hij had opgehangen. Hij had er toch duidelijk opgezecht dat ze vandaag op dit tijdstip zich hier moesten melden als ze mee wouden. Maar hij zach nog niemand. Was het wel duidelijk dat ze hem hier moesten melden. Misschien kon hij beter roepen dat ze bij hem moesten melden. "Meld je hier voor de reis naar the lost island" riep hij zo hard hij kon

Aurora liep door het bos. Het was erg mooi weer, de zon schijn, vogels fluiten, en ze was op weg naar avontuur. Aurora had een avontuurlijke geest. Maar omdat niet overal veel water was, kon ze niet overal komen. Een ontdekkingstocht naar The Lost island leek haar wel wat. Ze kon er zwemmen, dus er komen was geen probleem, en ze zou waarschijnlijk nieuwe mensen leren kennen. In de verte zag ze het kasteel al waar ze zich moest melden. Met haar voeten, bedoeld voor water en niet voor land, kon ze iet heel snel lopen. Ze hoopte maar dat ze op tijd was. In de verte, in de buurt van het kasteen riep iemand iets. Aurora kon het alleen niet verstaan, daar was ze te ver weg voor. Ze begon te rennen, zo goed en zo kwaad als het lukte. Eenmaal bij het kasteel zag ze helemaal niemand. Ze was toch niet hierheen gekomen zijn voor niks he? Dat zou echt iets voor Aurora zijn! ''Hallo? Is hier iemand?'' Riep ze. Ze liep een rondje om het kasteel heen. Ah, gelyukkig, daar waren mensen. Nou ja, één van de twee leek meer op een hond. Vast een wingedwolfje. Het beestje zag er schattig uit. ''Ik kom hier voor de tocht naar The Lost Island. Jullie ook?'' Vroeg ze. ''Oh ja, ik zal me even voorstellen: Mijn naam is Aurora, waternimf van soort.''

Daar stonden ze dan. Kuza en Amaris. Te wachten op de andere deelnemers van de expeditie. Er had zich nog niemand gemeld. Ze stonden nog alleen. Amaris was een beetje bezorgt. Was deze expeditie wel een goed idee? Kuza was nog zo jong..."Natuurlijk zouden we het wel redden." Dacht ze boos bij zichzelf. "Hij heeft het ook tijden zonder een ander volgehouden." Ze keek even op zij naar Kuza. Die keek haar ook even aan en blafte even kort.

Na een hele tijd was er nog steeds niemand zich komen melden. Amaris begon haar hoop een beetje kwijt te raken. Ze hadden toch niet per ongeluk de verkeerde plaats of een verkeerde tijd opgegeven? Nee, het was vandaag. Op dit moment. "Meld je hier voor de reis naar the lost island" Riep Kuza ineens. Amaris schrok ontzettend, want het was de hele tijd stil geweest. Ineens hoorde ze in de verte ook een geroep. Amaris kon niet verstaan wie of wat het was of wat het zij. "Hoorde je dat?" Vroeg ze aan Kuza. "Er komt iemand aan. Een paar minuten later kwam er dan ook een waternimf aanzetten. Ze liep nogal moeilijk omdat haar voeten hier niet op gemaakt waren en waarschijnlijk kwam ze van ver. ''Ik kom hier voor de tocht naar The Lost Island. Jullie ook?'' Vroeg de waternimf opeens aan hen. ''Oh ja, ik zal me even voorstellen: Mijn naam is Aurora, waternimf van soort.'' Vervolgde ze daarna. "Ja, dit is de ontmoetingsplek voor de expeditie naar The Lost Island." Antwoorde Amaris. "Ik ben Amaris, engel en dit is Kuza. Hij is een wingedwolf en ook de leider van deze reis. Ik help hem." Stelde ze daarna henzelf voor. "Ik ben blij dat je deel wilt nemen aan deze expeditie." Vervolgde ze daarna. "Heb je toevallig ook nog anderen gezien?"

Asmoday liep rustig door het kasteel, hij had alles wat hij nodig had ingeslagen, en hij was goed voorbereid. Hij liep langs een Grote kerktoren, Hij keek omhoog. 'Zo laat alweer?' Zei hij even zachtjes, en hij ging snel een steegje in.
Hij deed zijn moeilijke metalen pantser af, en klapte zijn vleugels uit. Hij nam een aanloop, en vloog zo snel mogelijk omhoog.

Hij vloog rustig verder. Hier most het wel ergens zijn. "Meld je hier voor de reis naar the lost island'' Hoorde hij iemand in de verte roepen. Hij nam een duikvlucht, en kwam met een luide knal tussen de groep in. Hij zag een gevleugeld wolfje, een waternimf, en een engel. Hij klapte snel zijn vleugels in, en deed zijn ja weer om , aangezien hij niet wou dat de anderen wisten dat hij een demoon was.

'Hoi, ik ben Asmoday' Riep hij op vrolijke toon, Hij probeerde vrolijk te lijken, zodat de engel niet naar zijn naam ging vragen, Elke engel wist immers wie Asmoday was. 'Is dit iedereen?' vroeg hij aan het wolfje.

Ineens stond er met een luide knal nog een ander wezen tussen de groep. Amaris keek verbaasd om. Dit wezen herkende Amaris vaag. Al had ze hem nog nooit eerder gezien. "Hoi, ik ben Asmoday." Zei hij op vrolijke toon. Amaris trok haar wenkbrauwen op. Was dit niet zo'n demon? En de naam Asmoday roepte ook niet zulke blijde gevoelens bij haar op. Nou ja, ze zou het wel aankijken. Misschien wou hij zich beteren. Of hij was nieuwschierig. Hij wou tenminste mee op de expeditie. Ze zou wel zorgen dat hij goed in de gaten geworden zal zijn. misschien had hij op dit moment niet eens kwade plannen.
"Hallo." Gaf Amaris toen maar als antwoord op de demon. "Ik ben Amaris. Ik ben een engel. Maar dat had je waarschijnlijk al gezien." Amaris keek hem even aan. het was een blik van wantrouwen. "Dat moet hij wel snappen, toch?" Vroeg Amaris aan zichzelf. "Iedereen kan zien dat als je zo'n blik naar je toe krijgt, je een kans krijgt, maar dat je erg op moet passen." Ze maakte haar gedachten weer rustig en keek nog weer even naar Kuza. Hij zat daar op zijn pilaar. Trots om zich heen kijkend. Hij zag er vrolijken blij uit. Op deze manier was hij in zijn element.

Amaris vond het eigenlijk wel lang duren. Er waren pas twee deelnemers gekomen, terwijl Kuza en zij er nog minstens twee extra verwachtten. Waar bleven ze toch? waren ze verdwaald? aangevallen misschien? Amaris wist het niet. Ze moest maar gewoon afwachten.

Nou, ze stond hier in ieder geval goed. WEel weinig mensen, maar er kwamen er vast nog wel wat. "Ik ben Amaris, engel en dit is Kuza. Hij is een wingedwolf en ook de leider van deze reis. Ik help hem.''Stelde de engel zich ook voor, samen met haar maatje. "Heb je toevallig ook nog anderen gezien?" Vervolgde ze. Aurora keek om zich heen, maar ze zag niemand. Ook op de heenweg had ze niemand gezien. Toen klonk er een luide knal. Er verscheen een demon. Aurora had het niet zo op die wezens. Demonen hadden slechte invloed op haar humeur. 'Hoi, ik ben Asmoday.' Zei de demon op vrolijke wijze. Oké, een vrolijke demon. Nou ja, hij probeerde vrolijk te doen. In feite was het niet zo'n vrolijk wezen. En zeker Asmoday niet. Dat zag ze duidelijk, toen ze hem bekeek. ''Hallo, Asmoday, ik ben Aurora, een waternimf.'' Zei ze behoedzaam, maar vriendelijk. ''Nou, dat is er weer één bij, Kuzo, het schiet redelijk op. Hoelang wilde je hier blijven wachten?'' Wat een schattige wingedwolf was hij toch. ''Jij bent echt schattig!'' Zei ze vrolijk, en ze aaide hem over zijn bol. ''Hoezo help je hem, Amaris?'' Richtte ze zich weer tot Amaris...

van niks en niemand werd het oppeens heel druk. Zo druk dat kuzo het niet meer kon volgen.
"euh ja hier moet je melden voor de expeditie en ik hoop dat er nog meer mensen komen" zij terwijl hij bij de laatse woorden in de verte keek. Hum zo ver nog niemand anders te zien maar hij had nu tenminste paar mensen. Hij klapte paar keer met zijn vleugels en hoopte dat hij omhoog kwam om over de mensen heen te kijken. Met groot geluk kwam hij inderdaad om hoog. Maar hij was nog geen 20 cm omhoog of zijn vleugels befaafde het al en storte hij haar beneden. met een harde knal viel hij op de grond. Hij ging meteen zitten maar daar bleef het dan ook bij en keek hij versuft voor zich uit

De andere wezens vertrouwden Asmoday niet, dat was wel aan hun blik te zien. Maar Asmoday was hier ook alleen voor zichzelf, hij had absoluut geen intentie om de anderen te helpen, en als ze lastig werden dan vermoordde hij ze wel.

Hij zag hoe het kleine wolfje probeerde te vliegen, maar na 20 centimeter viel hij weer op de grond.Hij lachtte even in zichzelf, hij had daar nooit last van.

'Is dit iedereen?, of moeten nog langer wachten?'vroeg hij aan het wolfje. Hij wou hier zo snel mogelijk weg, want hij wou natuurlijk zien wat er op het eiland was.








(korte flutpost, volgende is beter}

Maeve liep langs een meer. Ze zag overal flyers waarop stond
dat je mee kon gaan op expeditie naar the lost island. Maeve wou dolgraag mee want
er zou vast veel water zijn waar ze kan oefenen met watersturen maar ze kon de
plek niet vinden waar ze moesten verzamelen. In de verte hoorde ze iemand
roepen: "Meld je hier voor de reis naar the lost island". Ja, dacht
Maeve. Ja daar moet ik heen. Ze liep naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Boven haar hoorde ze opeens vleugels klapperen. Maeve trok haar toverstok en
keek omhoog. Ze zag iets zweven in de lucht. Het zag er duister uit. Misschien
was het een demoon? Hij vloog verder dus hij kon haar geen kwaad doen. Maeve liep
rustig weer verder naar de plek waar het geluid vandaan kwam.


Eenmaal op de plek zag ze een heel groepje mensen staan. ‘Hallo’
zei Maeve. ‘Ik ben Maeve. Is dit de plek waar we moeten verzamelen om naar the
lost island te gaan?’’Maeve keek nog een keer naar de groep. Ergens achteraan
stonden twee mensen. Nou ja, een mens en een wolf. Hij herkende de man. Hij was
degene die was overgevlogen. En een wolf hield Maeve ook niet echt van. De rest
zag er erg aardig uit. Ze hoopte dat ze met hun op reis ging en dat de wolf en
demoon niet mee mochten.

Luna zeilde over de verschillende wezens heen door de lucht. Eerst had ze het niet kunnen vinden. Haar richtingsgevoel was dan ook belabberd. Maar ze had het gevonden. Blij dat ze er was probeerde ze een plek te vinden waar ze kon landen. Maar nergens was plaats. Wel stonden er een paar pilaren omhoog, maar daar zou ze meteen afvallen. Haar hoeven waren er niet op gebouwd om op een paal te kunnen staan. Achter het kasteel was gelukkig een klein grasveldje. Daar landde ze. Met een vaartje galoppeerde ze terug naar waar ze vandaan kwam. "Is er nog ruimte voor mij? Mag ik ook nog mee?" riep ze toen ze vlak bij was. Ze was er haast zeker van dat ze haar wel moesten kunnen horen. "Ik ben Luna." riep ze terwijl ze niet uitkeek waar ze liep. Pas later zag ze Asmoday. Van schrik stijgende ze. En daar was ook die enge wolf weer. Die haar had willen opeten. Wilde ze dit eigenlijk wel? Snel verschool ze zich een beetje achter de engel. Niet dat dat mogelijk was, ze was toch te breed. Maar voor zover het kon was het toch wel een veilig gevoel. "Ik hoef geen eten mee. Ik kan onderweg wel grazen." vertelde ze zonder vast doel. Misschien hielp dit het het overhalen om haar mee te nemen.

Aurora zag in haar ooghoek dat de wingedwolf probeerde te vliegen. Toen ze keek, zag ze dat hij niet hoger kwam dan 2o centimeter. ''Kun je niet vliegen?'' Vroeg ze Kuzo. ''Hoe kan dat? Dat is toch niet normaal?'' In de tijd dat Aurora met Kuzo bezig was, kwamen er meerdere mensen bij. Een raar soort wolf, en een heks. ''Hallo, ik ben Aurora, ik ben een waternimf, en ik ga, vast wel logisch, mee met deze expeditie naar 'The Lost Island.' Wie zijn jullie?'' Terwijl ze dit vroeg, kwam er nog een wezen aanzeilen door de lucht. Toen het dier wat dichter bij kwam, zag Aurora dat het een eenhoorn was. Aurora keek naar het dier. "Is er nog ruimte voor mij? Mag ik ook nog mee?" Vroeg de eenhoorn. Aurora zag dat toen de eenhoorn Vincent en Amoday zag begon te steigeren, en snel achter Amaris ging staan. Waarschijnlijk kenden die elkaar, die demon, die wolfactige, en de eenhoorn. En die eenhoorn had er zo te zien geen goede herrineringen aan. Aurora liep van Kuzo naar de eenhoorn. ''Hoi.'' Zei ze rustig, en vriendelijk. ''Ik ben Aurora, een goede waternimf. en jij bent dus Luna. En, vertel eens, waarom ben jij zo bang voor Asmoday en Vincent?'' Aurora aaide zachtjes over de manen van Luna...

Er waren al veel meer anderen bijgekomen en Amaris keek om zich heen. "Welkom allemaal." Sprak ze tegen alle wezens. Ineens probeerde Kuza te vliegen. Het ging niet zo heel goed, maar hij kwam wel 20 centimeter omhoog. Meteen kwam Amaris vlak bij hem staan en ze keek hem stralend aan. "Zie je wel!" Riep ze vrolijk tegen hem. "Je kan het wel! Je moet alleen nog wat oefenen." Meteen daarna knalde hij neer op de grond. Hij keek versuft voor zich uit. Snel tilde Amaris op. Daarna liep ze weer terug naar haar plek.

Onder de verschillende wezens was ook een vliegend paard. Het paard keek de kring rond en haar blik bleef rusten op de weerwolf en de demon. Meteen steigerde ze. Snel kwam ze schuilen achter Amaris. Dat had natuurlijk niet zo heel erg veel nut, aangezien het paard veel breder was.
Ineens kwam de weerwolf op het paard en dus ook op Amaris af. Zijn blik was strak gericht op het paard. Hij siste wat dingen in haar oor en keek haar vals aan. Meteen had Amaris het door. Ze siste zachtjes tussen haar tanden en zei hem dringend: "Je houd je in. Je doet niemand kwaad en dreigt niet tegen de andere leden van de expeditie. Dat zijn belangrijke regels en je houd je eraan." ze keek hem doordringend aan. "Als je je op welke manier dan ook niet in kan houden, sta je buiten de groep. Ik hou je namelijk strak in de gaten. Dat doe ik bij iedereen. En ik sta niet toe dat hier onrecht aan word gedaan."

Asmoday zag hoe er een discussie ontstond tussen de wolf en de engel, hij wou de engel wel uitschakelen, maar dan moest hij in zijn eentje naar het eiland, en daar had hij ook geen zin in. 'HE!, is het nu afgelopen met deze onzin?, want als dit nog langer zo doorgaat ga ik met mensen gooien' Zei hij op luide toon, hij werd nu echt zat van al dat gewacht.

Hij draaide zich met een slag om, en liep richting de brug. Het zwaard wat hij gestolen had uit het kasteel was nu makkelijk te zien. hij hoopte dat de engel niet goed zou zien wat voor zwaard het was, aangezien hij er an meerdere engelen mee had afgemaakt.


Hij liep over de brug, het was oud en gammel, en af en toe miste er een plank. Hij liep rustig verder, toen er opeens een plank onder hem vandaan klapte, en hij naar beneden stortte.





(ik kom later terugin de andere lost island topic, ik ben toch een demoon }

Aurora aaide de eenhoorn. Toen kwam de wolfachtige naar de eenhoorn toe, en siste op een valse toon in haar oor: Denk maar niet dat je veilige ben als ze even niet opletten ben je van mijn.’ Nou, lekker aardig.''Ik ben dan wel niet de baas hier, maar ik weet zeker dat anderen opeten, of bedreigen niet toegestaan is!'' Zei ze luid en duidelijk, zodat anderen naar vincent begonnen te staren. Vincent gromde nog wat, maar daaar schonk Aurora geen aandacht aan. ''Hij zal je niks doen, lief paardje, daar zorg ik wel voor!'' Zei ze vriendelijk, en op een rustige toon tegen het eenhoorntje, zodat het wat zou kalmeren. Het was even stil. Toen door brak Asmoday de stilte. 'HE!, is het nu afgelopen met deze onzin?, want als dit nog langer zo doorgaat ga ik met mensen gooien' Wat een leuke personen waren hier zeg! De één nog onbeleefder dan de ander! ''En jij hoeft ook niet te dreigen, Asmoday!'' Zei Aurora rustig. Toen begon hij al de brug op te lopen. ''Hé! Wacht eens even!'' Riep Aurora nog. Maar het was te laat. De demon viel van de brug, en stortte in de diepte. Aurora schrok. ''En over die brug gaan wij naar 'The Lost Island?' Dan denk ik dat zwemmen nog v~eiliger is!'' Zei ze...

Toen Maeve net in het groepje stond kwam er een eenhoorn
aan. Die eenhoorn schrok ook van de demoon en de wolf. Gelukkig, dacht Maeve.
Ik ben niet de enige die ze eng vind. Opeens liep de wolf naar de eenhoorn en
siste wat in haar oor. Maeve kon niet goed verstaan wat hij zei maar aan de
reactie te zien van Aurora en Amaris zei hij iets gemeens. Er ontstond een hele
discussie. Maeve stond er maar een beetje tussen. Zij was niet zo iemand die
zomaar een discussie aan ging. Ze bleef liever op de achtergrond. Opeens zei de
demoon: 'HE!, is het nu afgelopen met deze onzin?, want als dit nog langer zo
doorgaat ga ik met mensen gooien'. Maeve schrok op. Met mensen gooien? Dat doe
je toch niet. Opeens liep de demoon naar de brug. Nou dacht Maeve.
Waarschijnlijk moeten we hem volgen. Ze zette een stap naar voren maar voor dat
ze een tweede stap kan zetten zakte de demoon door de brug. Maeve schrok en
zette gauw een stap terug. Opeens zei Aurora: ''En
over die brug gaan wij naar 'The Lost Island?' Dan denk ik dat zwemmen nog
v~eiliger is!'' Maeve was eigenlijk een beetje verbaasd. Waarom zouden ze over
zo’n brug moeten. Dat is toch gevaarlijk dat zag je wel toen de demoon er doorheen
zakte. Ze was het met Aurora eens. Zij ging ook veel liever via het water. Ze wou
er alles aan doen om niet over die brug te moeten. Maeve zette zelfverzekerd
een stap naar voren en zei:’ Ik ga ook veel liever via het water of vliegen.
Niet dat ik kan vliegen maar die brug ziet er best wel gevaarlijk uit. Dus…. Hoe
gaan we naar het eiland?

'Ik ga ook veel liever via het water of vliegen.Niet dat ik kan vliegen maar die brug ziet er best wel gevaarlijk uit. Dus…. Hoe gaan we naar het eiland?' Zei de heks Meave. Aurora keek haar aan. Die brug was onveilig. Wie daar overheen ging, was zeker van zijn snelle dood. Ze wilde wel gaan zwemmen, maar wie wist er nou wat er onder het wateroppervlak lag of leefde? Oké, hetzelfde gold voor de lucht, en hoe moesten ze er anderes komen? En het was beter om een gokje te wagen, met eeen goed uitgedacht plan, dan zonder plan die brug over te lopen en zeker te zijn van je dood. Zelfs mét plan ging je als je over die brug liep nog dood, waarschijnlijk. ''Eehm, Meave, ik bedoel bij wijze van spreken dat je beter een gok kunt wagen, dan dat je zeket weet dat je dood gaat.'' Ze nam een pauze. Toen ging ze verder. ''Ik ben een waternimf, ik ben geboren om te zwemmen. Ik kan gevaar onder water beter omzeilen dan wie dan ook. Ik geloof best dat jij kunt zwemmen, maar niet zo dat je met hoge snelheid door het water schiet, en dat je in staat bent om ieder wezen dat jou kwaad wil doen af kunt schudden. Dta doe zelf ik soms nog met moeite, dat laatste. ''



Edit Aurora: Dit topic heeft een tijdelijke pauze, aangezien niemand meer reageert. Als je dit leest, pb mij of Lila dan even om aan te geven dat je weer online bent, zeg ook even of je, als de expeditie weer start, verder wilt posten in dit topic.